Als je ze niet opstuurt, dan geef je wenskaarten meestal op het moment zelf. Met een handdruk, een knuffel, of plechtig overhandigd. Maar het kan ook anders!

Laat je kaartje ergens achter. Gewoon, verstop het wanneer je op bezoek bent.  Onaangekondigd.

Stop een wenskaart in een jaszak. Leg er eentje onder een kussen. Tussen de theezakjes. Achter de toiletspiegel. Of in die rommellade waarvan je weet dat de ander er vroeg of laat in kijkt. Tussen de kopjes, de toiletrollen, …

De ontvanger, die vindt het op een totaal onverwacht moment.  Misschien op een ochtend waarop alles even moeilijk gaat. Of op een doodgewone dinsdag. 
Ineens ‘krijg’ je een kaartje. Met een boodschap. Een grapje. Een herinnering.  Uitgesteld plezier in zijn puurste vorm.

Maar ook voor de gever, de verstopper is het uitgesteld plezier.  Jij weet: er ligt iets klaar. Misschien wordt het morgen gevonden, misschien pas over een paar weken.  Het plezier zit in het gebaar, in de stilte vóór het vinden, in het idee dat je iemand op afstand en uitgesteld een glimlach bezorgt.

Of je nu opstuurt, afgeeft of verstopt: #echepostiszoveelleuker…